فاصله زیادی است...

سلام. من کسی نیستم. خودمو شخص خاصی نمی دونم که بخوام از دیگران انتقاد کنم یا احیانا اون ها رو مسخره کنم. ی دوست محترم! نمیدونی اون شب چی به من گذشت وقتی اون ایمیل رو بهم زدی. کلافه بودم و بهم ریخته. هرچی گفتم از عقل نبود و کاملا بی عقلی بود... فقط عذر میخوام. از من بپذیر این اشتباهم رو...

تا حالا 10 تا گروه تو تلگرام درست کردم متشکل از اقوام و خویشان. هیچ کدومشون به سرانجام نرسید. هدف نزدیک کردن آدمها از فواصل دور بود. آخرش به این نتیجه رسیدم که بی فایده ترین کار دنیا همینه، صله رحم از راه دور غیر ممکنه!

یکی از درسام استاد وقتی میاد سر کلاس شروع میکنه جزوه گفتن و باید هم یادداشت کنی. یه جورایی دیکته میگه. خیلی عذاب آور و خجالت آوره... مثلاً این استاد دکتریه برا خودش. اگه دفتر یادداشتش که یه تقویمه رو ازش بگیری، هنگ میکنه چی بگه. بدتر اونایی هستن که جا میمونن و مدام میگن: استاد! کلمه قبلی چی بود؟!!!!!!!!!

درس خوندن خوبه، مهم نیست تو چه مقطعی. اینی که میگم یه درد مشترکه. لجم میگیره به خاطر نمره و ایضاً شهریه مجبورم در برابر اراجیف برخی اساتید ساکت بمونم و هیچی نگم...